دنیل افری کتابی دارد که افروز معتمد آن را ترجمه کرده: «آنچه شما می‌گویید، آنچه پزشک می‌شنود». دکتر افری هم استادیار داخلی دانشکده پزشکی دانشگاه نیویورک است، هم اهل نویسندگی و روزنامه‌نگاری. هم در لنست مقاله‌ دارد، هم در نیویورک‌تایمز یادداشت می‌نویسد.
افری می‌گوید سالهاست بین زبان مردم و زبان پزشکان فاصله افتاده و زیاد پیش می‌آید که آنها حرف همدیگر را نمی‌فهمند یا بد متوجه می‌شوند: «...و با رشد بيشتر علم پزشكي و پيچيده‌تر شدن بيماری‌ها، فاصله ميان آنچه بيمار مي‌گويد و آنچه پزشک می‌شنود- و برعكس (آنچه پزشک مي‌گويد و آنچه بیمار می‌شنود)- چشمگيرتر می‌شود...»
بیشتر پزشکان ایران نه سلبریتی هستند، نه رسانه‌ای. نه با دوربین سر و کار دارند، نه با میکروفون. سر و کارشان با بیمار است و بیمارستان. کتاب و کلاس. مقاله و مطب. ذهنشان پر است از اعداد و ارقام و درصدهای مربوط به احتمال بقای بیمار پس از ابتلا به بیماری؛ درصدهای خشک و بی‌روحی که اگر آنها را در همین رسانهٔ ملی از روی کتاب بخوانی، متهم می‌شوی به بی‌رحمی و سنگدلی. اگرچه همین کتاب‌زدگی و رسانه‌نشناسی گهگاه لحن برخی پزشکان را ناهمدلانه می‌کند، اما کیست که نداند آنها از دیروز تا امروز، از جنگ تا کرونا، همدلانه خود را سپر مردم کرده‌اند؟ دست‌کم کرونا این را نشان داد و رسانه‌ها آن را بازتاب دادند.
این روزها که کرونا پای پزشکان برومند و غیررسانه‌ای را هم به رسانه‌ها باز کرده و هرازگاه مصاحبه‌های ایشان حاشیه‌ساز می‌شود، از ‌رسانه‌ای‌ها انتظار همدلی می‌رود، نه هیاهو. از رسانه‌هایی که خیلی وقت است تکلیفشان را با ایران معلوم کرده‌اند، انتظاری نیست اما از دلسوزان رسانه‌ای و رسانه‌های دلسوز انتظار می‌رود برای امثال خانم دکتر اسدی، آقای دکتر سهراب‌پور و سایر «سهراب‌»های این سرزمین که کرونا شب و روزشان را به هم دوخته و این روزها به تعبیر شمس لنگرودی، «سربازان سلامت ما» هستند، رستم نشوند؛ که این سهراب‌کشی تفاوت چندانی با خودکشی ندارد: «از دشمنان برند شکایت به دوستان/ چون دوست دشمن است، شکایت کجا بریم؟»
برای تمام سربازان سلامت این سرزمین که دل و دعای یک ملت پشت و پناه آنهاست، سلامت و موفقیت آرزو می‌کنم و امیدوارم آن «نیش باید خورد و انگارید نوش» را دریابند و به «کوه بودن» ادامه دهند:
«آنکه کوه نیست
کوه را نشان می‌دهد
کار کوه، کوه بودن است»